[سوره البقرة (2): آيات 256 تا 257]

(لا إِكْراهَ فِي الدِّينِ قَدْ تَبَيَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَيِّ فَمَنْ يَكْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَ يُؤْمِنْ بِاللَّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقى‌ لا انْفِصامَ لَها وَ اللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ (256) اللَّهُ وَلِيُّ الَّذِينَ آمَنُوا يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ وَ الَّذِينَ كَفَرُوا أَوْلِياؤُهُمُ الطَّاغُوتُ يُخْرِجُونَهُمْ مِنَ النُّورِ إِلَى الظُّلُماتِ أُولئِكَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فِيها خالِدُونَ (257))

ترجمه:

اكراه در اين دين نيست راه هدايت از گمراهى روشن شد هر كس به طغيانگران (طاغوت) كفر ورزد (يعنى نافرمانى آنان كند) و به خدا ايمان آورد به رشته محكمى دست زده كه گسستنى نيست و خدا شنوا و داناست.

خدا يار كسانيست كه ايمان آورده‌اند آنان را از تاريكيها بيرون آورده و بسوى نور مى‌برد و كسانى كه كافر شدند يارانشان شيطان و طغيانگران‌اند كه آنها را از عالم نور به ظلمات و تاريكيها مى‌برند اينان اهل آتش و در آن براى هميشه خواهند بود.