بيان آيه 254

شرح لغات:

بيع- فروش و تبديل كالا به بها در مقابل شراء و خريد، كه تبديل بهاء است به كالا و كلمه «بيعان» بمعناى فروشنده و خريدار است.

خلة- دوستى خالص و كلمه «خلل» بمعناى فاصله‌هاى بين دو چيز است و «اختلال حال» انحراف حال است بسبب فقر و نادارى و خليل دوست خالص است و مناسبت با معناى لغوى كلمه اينست كه گويا بين دو دوست خالص «اسرار آنها» فاصله است.

تفسير:

وقتى خداوند داستان امت‌هاى گذشته را بيان كرد و ثابت شد رسالت و پيامبرى پيامبر اكرم، بدنبال آن مردم را به اطاعت و فرمانبرى وادار كرده ميفرمايد:

(يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَنْفِقُوا مِمَّا رَزَقْناكُمْ) اى كسانى كه محمد را تصديق كرده‌ايد در وحى و رسالت و آنچه آورده، انفاق كنيد از آنچه بشما داده‌ايم. گويند كه مقصود از آن، زكاة واجب است و مانند آن نه صدقات مستحبه چون با تهديد همراه است (از حسن) و باضافه ظاهر امر اقتضاى وجوب ميكند.

ابن عباس و بلخى ميگويند اين انفاق شامل صدقات واجب و مستحبّ هر دو مى‌شود و اقوى هم همين است زيرا در آيه قيدى نيامده و امر، عام و مطلق مى‌باشد و در آيه تهديدى ذكر نشده كه قرينه زكاة واجب باشد و آنچه در آخر آيه آمده صرفاً براى بيان عظمت ترس و وحشت روز قيامت و سختى‌هاى آن روز است.

(مِنْ قَبْلِ أَنْ يَأْتِيَ يَوْمٌ لا بَيْعٌ فِيهِ وَ لا خُلَّةٌ) قبل آن روزى كه (يعنى روز قيامت) نه تجارتى است در آن روز و نه دوستى زيرا همه مردم گناهكار در اثر گناه،