سختى و رنج (5) آيا پندارد آدمى كه توانايى ندارد بر (عقاب) او هيچ كس (6) آدمى ميگويد ضايع كردم (در عداوت پيغمبر) مال فراوان را (7) آيا آدمى پندارد كه (هنگام گناه) او را كسى نديده است (8) آيا قرار نداده‌ايم براى او دو چشم (كه بدان ببيند) (9) و زبانى و دو لب (كه بكار آيد) (10) و راهنماييش كرديم بدو راه خير و شر (11) پس آدمى نگذشت از عقبه (در مخالفت با نفس رنج نكشيد) (12) و چه چيز تو را دانا كرد كه عقبه چيست (آن عقبه) (13) رهانيدن بنده ايست (از بردگى) (14) يا خورانيدن طعام در روز واماندگى (15) يتيمى را كه داراى خويشى باشد (16) يا بينواى خاك نشينى (17) و باشد آن كس از آنان كه ايمان آورده‌اند و سفارش كردند يكديگر را بشكيبايى و سفارش نمودند يكديگر را بمهربانى (18) آن گروه اصحاب دست راستند (19) و نگرويدند بآيات (و معجزات) ما ايشان اصحاب دست چند (20) بر ايشان در دوزخ آتشى سرپوش نهاده شده است.

قرائت:

ابو جعفر لبّدا، بتشديد قرائت كرده و ديگران بتخفيف قرائت كرده‌اند، ابن كثير و ابو عمرو و كسايى، فكّ رقبه او اطعم، خوانده‌اند و قاريان ديگر فك رقبه، برفع و اضافه قرائت كرده و، او اطعام را بتنوين خوانده‌اند.

و ابو عمرو و اهل كوفه غير عاصم مؤصده را با همزه قرائت كرده و باقى قاريان بدون همزه خوانده‌اند، و يعقوب اختلاف كرده از آن و در قرائت نادره حسن، فى يوم ذا مسغبه خوانده است.