آنجا از عمره مى‌پرسند اگر عمره را تمام آورده باشد اجازه مرور به هفتم مى دهند، و در آنجا از مظالم بندگان و حق الناس سؤال ميشود، پس اگر از آن سالم بيرون رفت كه به بهشت ميرسد، و گرنه گفته ميشود بفرشتگان نگاه كنيد، پس اگر براى او عمل مستحبّى باشد اعمال او را بسبب آن تكميل مى كنند، پس چون فارغ شد او را بسوى بهشت هدايت ميكنند، سپس خداوند تقسيم كرد احوال بشر را و فرمود:

((فَأَمَّا الْإِنْسانُ إِذا مَا ابْتَلاهُ رَبُّهُ)) يعنى و امّا انسانى هر گاه امتحان شود به نعمتهاى الهى آزمايش گردد.

((فَأَكْرَمَهُ)) پس او را بسبب مال اكرام نمايد.

((وَ نَعَّمَهُ)) و او را نعمت دهد بآنچه بر او از انواع نعمتها توسعه داده است.

((فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ)) پس خشنود شود بسبب اين و خوشحال گردد و بگويد پروردگار من براى بزرگوارى من و مقام من در نزدش اين نعمتها را عطاء نمود. يعنى تصور كند و پندارد كه او بر پروردگارش بزرگوار است از جهتى كه دنيا را متوجّه او نموده است.

((وَ أَمَّا إِذا مَا ابْتَلاهُ)) و اما هر گاه او را بفقر و تهى دستى آزمايش نمود.

((فَقَدَرَ)) يعنى روزى او را كم كرد و او را در تنگناى زندگى قرار داد و تنگ و سخت نمود.

((عَلَيْهِ رِزْقَهُ)) بر او روزى او را و قرار داد آن را بر اندازه آنچه به او رسد.