ابن جريح گويد: در باره ابى سفيان بن حرب نازل شده است كه در هر هفته دو حيوان ميكشت چون يتيمى نزد او ميآمد او را با عصا ميزد.

عطاء از ابن عبّاس نقل كرده كه در باره مردى از منافقين نازل شده است.

((فَذلِكَ الَّذِي يَدُعُّ الْيَتِيمَ)) خداوند سبحان بيان فرمود كه از صفات آن كس كه تكذيب روز پاداش ميكند اينست كه او يتيم را با خشونت دفع كرده و ميراند، براى اينكه او ايمان به پاداش دادن بر او ندارد، پس براى او رادعى از راندن آن يتيم نيست.

ابن عبّاس و مجاهد گويند: يتيم را از حقش با خشونت و ستم محروم و او را ميرنجاند.

((وَ لا يَحُضُّ عَلى‌ طَعامِ الْمِسْكِينِ)) يعنى به بينوا و مستمند طعام نمى دهد و بديگران هم نميگويد باو طعام دهيد و به عبارت ساده‌تر نه خودش چيزى ميدهد در موقع توانايى و قدرت و نه در وقت تنگى و عجز ديگران را تشويق باين كار ميكند براى اينكه روز پاداش را قبول ندارد.

((فَوَيْلٌ لِلْمُصَلِّينَ الَّذِينَ هُمْ عَنْ صَلاتِهِمْ ساهُونَ)) پس واى بر نماز خوانهايى كه از نمازشان غفلت ميكنند، ابن عبّاس و مسروق گويند: ايشان آنهايى هستند كه نمازشان را از اوقات خودش به تأخير مياندازند، و اين تفسير هم مرفوعا روايت شده است.

على 7 و ابن عبّاس گويند: مراد از اين آيه منافقين هستند- آنهايى كه اميد ثواب ندارند اگر نماز خواندند و اگر هم نخواندند ترس عقاب ندارند، پس ايشانند كه از نماز غافلند تا وقت آن بگذرد، آنها هر گاه‌