است.

حسن و ابى العاليه و عطاء بن ابى رياح گويد: همزه آن است كه پيش روى عيبجويى ميكند و طعنه ميزند، و لمزه آنست كه در پشت سر غيبت مى‌كند.

ابن زيد گويد: همزه آن كسى است كه مردم را با دستش ميزند و اذيّت ميكند، و لمزه آنست كه با زبان و چشمش چشمك زدن و اشاره ميكند.

((الَّذِي جَمَعَ مالًا وَ عَدَّدَهُ)) آنكه جمع مال نموده و ميشمرد، فراء گويد يعنى آن را حساب ميكند (اگر عدديست به شمردن و اگر مكيال است به كيل كردن و اگر از موزونات است بوزن نمودن).

زجاج گويد: آن را براى روزگارها ميشمرد، پس از عدّه و آماده كردن ميباشد، گفته ميشود، اعددت الشي‌ء و عددته آن گاه كه آن را نگهدارد و امساك كند.

جبائى گويد: جمع كرد و گرد آورد مالى را از غير حلال و حق آن را هم ندارد و آن را ذخيره كرد براى سختى‌هاى روزگارش.

مقاتل گويد: اين آيات در باره وليد بن مغيره نازل شده كه از پيغمبر 6 غيبت ميكرد و رو در رو بآن حضرت طعنه ميزد.

كلبى گويد اين آيات در باره اخنس بن شريق ثقفى كه چشمك بمردم زده و از ايشان غيبت ميكرد نازل شده است، سپس خداوند سبحان آرزوى دراز او را ياد كرده و فرمود:

((يَحْسَبُ أَنَّ مالَهُ أَخْلَدَهُ)) يعنى گمان ميكند كه مالى را كه جمع كرده او را در دنيا ابديّت دهد و از مرگ باز دارد، پس اخلده بمعناى يخلده‌