بقول خودش،( وَ الْعادِياتِ ضَبْحاً ...)

و بعضى گفته‌اند: اين سوره وقتى نازل شد كه پيغمبر 6 على (ع) را بسوى قبيله ذات السلاسل فرستاد، بعد از آنكه چندين بار ديگران را (مانند ابو بكر و عمرو و ...) فرستاده بود و همه با شكست مواجه شدند تا سپس پيامبر 6 آن حضرت را اعزام فرمود، و از حضرت ابى عبد اللَّه (ع) هم در حديث طولانى همين روايت شده گويد: اين غزوه را ذات السلاسل ناميده‌اند براى آنكه جمعى از ايشان كشته و جمعى هم اسير شدند، و اسراى ايشان را محكم بريسمانهايى بستند مثل اينكه ايشان را در زنجير بسته‌اند، و چون اين سوره نازل شد، پيغمبر 6 با مردم بيرون رفته و نماز صبح را بجماعت خواندند و در آن سوره و العاديات را تلاوت كردند و چون فارغ شدند از نمازشان، اصحاب گفتند ما اين سوره را نمى‌شناسيم، رسول خدا 6 فرمود، آرى على (ع) بر دشمنانش پيروز شد و جبرئيل (ع) در اين شب مژده اين فتح را براى من آورد، پس على (ع) بعد از چند روز غنائم جنگى و اسيران را آورد.

تفسير:

((وَ الْعادِياتِ ضَبْحاً)) ابن عبّاس و عطاء و عكرمه و مجاهد و قتاده و ربيع گويند: اين سواران در غزوه (ذات السلاسل) در راه خدا ميدويدند گفتند، خداوند قسم خورده باسبان دونده‌اى كه براى جنگ كفّار ميدويدند و آنها نفسهاى تند ميكشيدند و آن طق و طقّ صداى سينه‌هاى آنهاست كه در موقع دويدن شنيده ميشود كه نه شيهه است و نه همهمه و ليكن صداى نفس آنهاست.