نام کتاب : ترجمه مجمع البیان فی تفسیر القرآن (مترجم- بیستونی، محمد) نویسنده : الشيخ الطبرسي جلد : 27 صفحه : 235
بقول خودش،( وَ
الْعادِياتِ ضَبْحاً ...)
و بعضى گفتهاند: اين سوره وقتى نازل شد كه پيغمبر 6 على (ع) را
بسوى قبيله ذات السلاسل فرستاد، بعد از آنكه چندين بار ديگران را (مانند ابو بكر و
عمرو و ...) فرستاده بود و همه با شكست مواجه شدند تا سپس پيامبر 6 آن حضرت را
اعزام فرمود، و از حضرت ابى عبد اللَّه (ع) هم در حديث طولانى همين روايت شده
گويد: اين غزوه را ذات السلاسل ناميدهاند براى آنكه جمعى از ايشان كشته و جمعى هم
اسير شدند، و اسراى ايشان را محكم بريسمانهايى بستند مثل اينكه ايشان را در زنجير
بستهاند، و چون اين سوره نازل شد، پيغمبر 6 با مردم بيرون رفته و نماز صبح را
بجماعت خواندند و در آن سوره و العاديات را تلاوت كردند و چون فارغ شدند از
نمازشان، اصحاب گفتند ما اين سوره را نمىشناسيم، رسول خدا 6 فرمود، آرى على (ع)
بر دشمنانش پيروز شد و جبرئيل (ع) در اين شب مژده اين فتح را براى من آورد، پس على
(ع) بعد از چند روز غنائم جنگى و اسيران را آورد.
تفسير:
((وَ الْعادِياتِ ضَبْحاً)) ابن عبّاس و عطاء و
عكرمه و مجاهد و قتاده و ربيع گويند: اين سواران در غزوه (ذات السلاسل) در راه خدا
ميدويدند گفتند، خداوند قسم خورده باسبان دوندهاى كه براى جنگ كفّار ميدويدند و آنها
نفسهاى تند ميكشيدند و آن طق و طقّ صداى سينههاى آنهاست كه در موقع دويدن شنيده
ميشود كه نه شيهه است و نه همهمه و ليكن صداى نفس آنهاست.
نام کتاب : ترجمه مجمع البیان فی تفسیر القرآن (مترجم- بیستونی، محمد) نویسنده : الشيخ الطبرسي جلد : 27 صفحه : 235