[سوره العاديات (100): آيات 1 تا 11]

(بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌)

(وَ الْعادِياتِ ضَبْحاً (1) فَالْمُورِياتِ قَدْحاً (2) فَالْمُغِيراتِ صُبْحاً (3) فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعاً (4))

(فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعاً (5) إِنَّ الْإِنْسانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌ (6) وَ إِنَّهُ عَلى‌ ذلِكَ لَشَهِيدٌ (7) وَ إِنَّهُ لِحُبِّ الْخَيْرِ لَشَدِيدٌ (8) أَ فَلا يَعْلَمُ إِذا بُعْثِرَ ما فِي الْقُبُورِ (9))

(وَ حُصِّلَ ما فِي الصُّدُورِ (10) إِنَّ رَبَّهُمْ بِهِمْ يَوْمَئِذٍ لَخَبِيرٌ (11))

ترجمه:

بنام خداوند بخشاينده مهربان (1) سوگند باسبان (كه بوقت دويدن در جهاد) نفس ميزنند نفس زدنى (به آوازى كه همه و صهيل نيست بلكه آواز خود نفس است).

(2) سوگند باسبانى كه چون سم آنها بر سنگ برسد هنگام دويدن از آن سنگها آتش بر آيد (3) سوگند باسبانى كه (سواران بر آنها) بوقت سپيده دم غارت كننده‌اند (4) پس آن اسبان (بوقت سپيده دم) در آن وادى غبارى بر انگيختند.

(5) پس آن اسبان در آن حال كه دشمنان جمع بودند ايشان را در ميان گرفتند (و اگر ضمير «به») راجع بوقت صبح باشد معنى چنين است:

آن اسبان بوقت صبح گروهى از دشمنان را بميان در آمدند).

(6) حقّا كه انسان نسبت به پروردگار خويش بسى ناسپاس است.