سدى گويد: تقدير نمود فرزند نه ماه يا كمتر يا زيادتر (نه ماه انسان متعارف، شش ماه گوسفند دوازده ماه شتر، و چهار سال فيل) در شكم مادر مانده، و هدايت فرمود كه چون كامل شد خارج شود.

و بعضى گفته‌اند: تقدير فرمود منافع در اشياء را و هدايت نمود انسان را براى استخراج از آن، پس بعضى را غذاء و بعضى را دواء و برخى را سمّ و زهر قرار داد و هدايت فرمود به آنچه نياز است براى استخراج آنها از كوه‌ها و معدنها كه چگونه استخراج كند و چگونه عمل نمايد.

((وَ الَّذِي أَخْرَجَ الْمَرْعى‌)) آن خدايى كه بيرون آورد چراگاه‌ها را يعنى گياه رويانيده از زمين براى منافع و قوت تمام حيوانات.

((فَجَعَلَهُ)) پس آن را بعد از سبز بودن قرار داد.

((غُثاءً)) خشك و خاشاك مانند خاشاكى كه بالاى آب سيل مى‌بينى.

((أَحْوى‌)) يعنى سياه بعد از آنكه سبز بود، و اين جهتش اينست كه گياه وقتى خشك شد سياه ميشود.

و بعضى گفته‌اند: يعنى بيرون مى‌آورد علف و آنچه را كه چهار پايان چرا ميكنند سبزه سير كه متمايل بسياهى است از زياد سبز بودن، پس آن را خشك ميگرداند بعد از آنكه تر و تازه بود و آن قوت و خوراك چهار پايان است در دو حالت (حالت ترى و حالت خشكى) پس پاك و منزّه است خدايى كه چنين تدبير و تقدير فرمود:

و بعضى گفته‌اند: خداى تعالى اين مثل را براى نابودى دنيا زده كه بعد از خرّمى پژمرده ميشود.

((سَنُقْرِئُكَ فَلا تَنْسى‌)) يعنى: بزودى بر تو قرائت قرآن را شروع‌