امر به پرهيزكارى ميكند مقصود امر بتوحيد و اخلاص و ترس از خدا ميكند، و در اينجا نيز حذفى است تقديرش اينست چگونه است حال كسى كه او را از نماز باز دارد و منع كند او را از آن، سپس فرمود:

((أَ رَأَيْتَ إِنْ كَذَّبَ)) آيا ديدى اينكه ابو جهل تكذيب كرد.

((وَ تَوَلَّى)) و اعراض كرد از ايمان و از پذيرفتن آن و گوش دادن بآن‌( (أَ لَمْ يَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ يَرى‌)) آيا نداند او به اينكه خدا ميبيند كه او چه كرده و ميداند كه چه ميكند، و تقديرش اينست آيا ديدى آنكه اين كار را نمود مستحق چه عذابى از خداى تعالى شد، و گفته‌اند: تقدير ترتيب آيه، اين است آيا ديدى آن كسى كه بنده خدا را نهى از نماز ميكرد و حال آنكه او بر طريق هدايت و آمر بتقوى و پرهيزگارى، و ناهى بود دروغگوى معرض از ايمان را پس چيست عجيب‌تر از اين، سپس تهديد كرد او را بقولش آيا نداند اين مكذّب، پس اگر نداند، پس هر آينه بداند به اينكه خدا ميداند اين فعل شنيع را پس او را بآن مؤاخذه مينمايد، و در اين اشاره باين است كه خداى سبحان انتقام ميكشد براى محق از مبطل و در آنست كه اگر بنده بداند كه خدا ميداند آنچه را كه بنده انجام ميدهد و ميبيند او را موجب ميشود مسابقه و مبادرت بطاعت و ترك معصيت، سپس خداى سبحان فرمود:

((كَلَّا)) نه چنانست يعنى اين را نميداند.

((لَئِنْ لَمْ يَنْتَهِ)) يعنى اگر ابو جهل از تكذيب محمد و اذيت او دست بر نداشت.

((لَنَسْفَعاً بِالنَّاصِيَةِ)) يعنى: هر آينه البتّه او را بموى پيشانى‌اش‌