اوّل ذكر شد، و يسر ديگر آنست كه در آيه دوّم ذكر شد، پس قول آن حضرت 6،

لن يغلب عسر يسرين‌

، هرگز يك عسر غالب بر دو يسر نشود، يعنى يسر دنيا و آخرت پس عسر ما بين و ميان دو يسر است يا فرج در دنيا و يا ثواب در آخرت، و اين است آنچه جرجانى ذكر كرده و تأييد ميكند مبناى سيد مرتضى قدّس اللَّه روحه را از اينكه قائل وقتى چيزى بگويد آن گاه آن را تكرار كند پس ظاهر از تغاير دو كلام تغاير مقتضا و مفهوم آن دو كلام است تا اينكه هر يك از آنها مفيد چيزى خواهد بود كه ديگرى آن را افاده نميكند، پس واجب است با اطلاق حمل كردن دوّمى را بر غير مقتضى اوّل مگر اينكه ميان دو مخاطب عهدى باشد يا دلالتى كه مخاطب بداند به اينكه مخاطب اراده كرده بكلام دوّم اوّل را پس حمل كند آن را بر اين، و ابو بكر بن انبارى در اين زمينه گويد:

هر گاه سختى و فشار بنهايت خود رسيد، پس اميدوار باش در اين موقع بيك سهولت و رفاهيّت زود رسى، آيا نديدى نحوست زمستان سختى را كه پشت سر آن ميآيد بهار خوش‌بخت شگفت انگيزى، و اسحاق ابن بهلول قاضى سروده كه:

پس مأيوس و نااميد مشو اگر چه روزى در فشار قرار گرفتى، پس قطعا متمكّن و توانا خواهى شد در روزگار درازى.