نمايد.

و حضرت صادق 7 فرمود: خوشنودى جدّ من اينست كه نمى گذارد موحّدى در آتش بماند، سپس خداوند سبحان بر آن حضرت نعمتهاى خود را بر آن حضرت در دنيا بر شمرده و گفت:

((أَ لَمْ يَجِدْكَ يَتِيماً فَآوى‌)) در معناى آن دو قول است:

1- اينكه آن تقرير و بيان نعمتهاى خداى است بر آن حضرت هنگامى كه پدرش (عبد اللَّه) وفات نمود و آن بزرگوار يتيم و بى‌پدر ماند، پس خدا او را مكان و جا داد به اينكه براى او عبد المطّلب را اوّل مسخّر نمود آن گاه كه او وفات نمود ابو طالب را متكفّل امور آن حضرت نمود و خدا او را براى محبّت و مهر بر او مسخّر نمود و آن حضرت را محبوب او قرار داد تا آنجايى كه او را از فرزندانش بيشتر دوست ميداشت پس او را كفالت و تربيت نمود و يتيم آنست كه پدر براى او نباشد و پدر پيامبر 6 وفات نمود در حالى كه آن حضرت دو ساله بود و جدّ او وفات كرد و او هشت ساله بود، پس او را بابى طالب سپرد براى اينكه او برادر مادرى عبد اللَّه بود، پس ابو- طالب نيكو نگاهدارى كرد از آن حضرت.

از حضرت صادق عليه اسلام سؤال شد كه چرا پيامبر 6 از پدر و مادر يتيم شد فرمود براى اينكه حقّى مخلوق بر او نداشته بود.

2- اينكه‌( أَ لَمْ يَجِدْكَ يَتِيماً) يعنى واحدا تنهايى كه مانندى براى تو در شرافت و فضيلت نيست (فآواك) پس تو را نزد خود جا داد و تو را تخصيص داد برسالت و پيامبرى خود (و اين معنى) از قول ايشان درّه يتيمه است وقتى براى آن مانندى نباشد، گويد: