از آنها هم سرنگون در آتش ميشوند، و پيمودن آن بر مؤمن همانند ميان نماز عصر و مغرب است.

سفيان بن عينيه گويد: هر چيزى كه خداوند سبحان آن را با لفظ( (وَ ما أَدْراكَ)) فرمود پس خداى تبارك و تعالى بآن خبر داده و هر چيزى كه‌( (وَ ما يُدْرِيكَ)) فرمود، پس آن را خبر نداده است.

و از براء بن عازب روايت شده كه يك مرد اعرابى نزد پيغمبر 6 آمد، و گفت يا رسول اللَّه مرا تعليم فرما و بياموز عملى كه مرا داخل بهشت نمايد، فرمود: اگر (در حال احرام) تقصير كردى و زنى را خطبه نمودى هر آينه متعرّض مسئله‌اى شدى بنده‌اى آزاد كن و برده‌اى را از قيد بردگى برهان، گفت آيا اين دو يكى نيستند؟ فرمود آزاد كردن بنده اينست كه تنها باشى بآزاد كردن آن رقبه و برده و فك الرقبه آنست كه كمك كنى در قيمت آن برده و صدقه بر خويشان ظالم و ستمكار بنفس خود يعنى ارحام گنهكار و اگر اينها نبودند پس طعام دادن بگرسنه و سيراب كردن تشنه و امر كن بمعروف و كارهاى نيك و نهى كن از منكر و كارهاى زشت و اگر چنانچه طاقت اين را ندارى، پس زبان خود را حفظ كن مگر از خير و خوبى.

عكرمه گويد: معناى‌( فَكُّ رَقَبَةٍ) اينست كه رقبه‌اى را بسبب توبه از گناه آزاد كند، و بگفته جبائى مقصودش آزاد كردن نفس اوست از عقاب و عذاب آخرت بسبب طاعتها و عبادتها.

((أَوْ إِطْعامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ)) يا طعام دادن بمسكين محتاج‌