بزودى بر دوش او مشقّتى از عذاب خواهم گذاشت كه راحتى در آن نباشد و بعضى گفته‌اند در خبر مرفوع، بالا رفتن كوهى از آتش است در جهنّم كه شروع ميكند به بالا رفتن كه وقتى دستش را بر آن ميگذارد از حرارت آن آب ميشود و وقتى بر ميدارد دستش سالم ميشود و همچنين پايش.

كلبى گويد: آن كوهيست از سنگ صاف در آتش كه او را مجبور ميكنند از آن بالا رود تا بقلّه آن برسد و چون بآنجا رسيد سقوط ميكند و ميافتد بپائين آن دوباره مجبورش ميكنند بالا رود و همين طور چون صعود كرد او را به زير مياندازند و يا خود او پرت ميشود و براى هميشه اين عذاب اوست او را از جلو با زنجيرهاى آهنين كشيده از پشت و با چكش‌هاى آهنى زده تا در چهل سال از آن كوه آتش بالا رود و چون ببالا رسيد او را بپائين آن كوه سر نگون ميكنند.

((إِنَّهُ فَكَّرَ)) او مى‌انديشد كه در قرآن چگونه طعن زند.

((وَ قَدَّرَ)) و در دل خود اندازه گرفت و البتّه انديشه ميكرد كه در باره ابطال قرآن حيله‌اى كند. زيرا اگر بر وجه طلب ارشاد و هدايت انديشه كرده و مقايسه ميكرد سخن خدا را با سخنان ديگر هر آينه ممدوح و پسنديده بود پس گفت اگر بگوئيم كه محمّد 6 شاعر است عرب ما را تكذيب كند باعتبار اشعار خودشان و اگر گفتيم كه او كاهن است باز عرب ما را تصديق نكند زيرا كه سخنان او شباهت با سخنان كاهن‌ها ندارد. پس مى‌گوييم او جادوگرى است كه آنچه او آورده از ساحرهاى ديگر نقل ميكند.( (فَقُتِلَ)) يعنى لعنت شده و معذّب گرديده و برخى گفتند از رحمت خدا دور شده بچيزى كه بجاى كشته شدن است. جبائى گويد: مستحقّ و