تفسير:

((إِذَا السَّماءُ انْشَقَّتْ)) هر گاه آسمان شكافته و از هم باز شود. و شكافته شدن آن از علامات قيامت است و اين علامتها را در چندين موضع و آيه از قرآن ياد نموده است.

((وَ أَذِنَتْ لِرَبِّها)) ابن عبّاس و سعيد بن جبير و مجاهد و قتاده گويند:

يعنى شنيد و اطاعت كرد در شكافتن. و اين توسّع است يعنى مثل اينكه آسمان شنيد و تدبير خدا را اطاعت كرد.

((وَ حُقَّتْ)) يعنى و سزاوار است بر آسمان كه امر پروردگارش را كه آن را آفريده شنيده و اطاعت نمايد.

((وَ إِذَا الْأَرْضُ مُدَّتْ)) هر گاه زمين به مندك شدن و از بين رفتن كوه‌ها و تپّه‌ها كشيده شده و گسترش يافت تا مانند يك صفحه صاف گرديد.

ابن عبّاس گويد: يعنى آن كشيده ميشود مانند فرش عكاظى (كه در سوق و بازار عكّاذ مكّه ميآوردند) و در پهنا و توسعه آن مى‌افزود. و بگفته مقاتل يعنى زمين صاف ميشود در آن هيچ بنا و كوهى نمى‌ماند مگر اينكه در خود زمين فرو ميرود.

((وَ أَلْقَتْ ما فِيها)) قتاده و مجاهد گويند: آنچه در جوف و درون زمين است از مردگان و گنجها بيرون ميفتد مانند آيه.( وَ أَخْرَجَتِ الْأَرْضُ أَثْقالَها).

((وَ تَخَلَّتْ)) يعنى درونش خالى شود و چيزى در آن باقى نخواهد بود و بگفته بعضى. يعنى بيرون افكند آنچه در شكم آنست از گنجها و معدنها و باقى نگذارد آنچه بر پشت آنست از كوه‌ها و درياها.

((وَ أَذِنَتْ لِرَبِّها وَ حُقَّتْ)) اين تكرار نيست زيرا آيه اوّل صفت آسمان است‌