شاعر تعريف ميكند پدر خود را و ميهماندارى او را.

تفسير:

آن گاه خداوند سبحان تهديد نمود كفّار را و مذمّت فرمود:( (وَ ذَرْنِي)) اى محمّد( (وَ الْمُكَذِّبِينَ)) آن كسانى كه تكذيب ميكند تو را در تبليغاتت و آنچه را كه ايشان را از توحيد و اخلاص عبادت و در روز بعث و جزاء ميخوانى و اين گفتار مانند گفتار گوينده‌اى است كه ميگويد واگذار مرا با او وقتى بخواهد او را تهديد كند و آن منصوبست بنا بر اينكه مفعول معه بوده باشد.

((أُولِي النَّعْمَةِ)) يعنى صاحبان ثروت و توانگران در دنيا، يعنى مجازات و كيفر همه آنان با منست و تو دلت را مشغول بكيفر آنان مكن.

((وَ مَهِّلْهُمْ قَلِيلًا)) اندكى آنان را مهلت و فرصت بده و اين نيز تهديد و وعيد ديگريست آنها را و نيست مگر مدّت كوتاهى تا هنگامى كه جنگ بدر واقع شد (و آنان بدست امير المؤمنين 7 كشته شدند) و تأخير بيانداز آنان را در مدّت كمى.

مقاتل گويد: اين آيه در باره آن ده نفرى كه در غزوه بدر اطعام ميكردند و ما در سوره انفال آنها را ياد كرديم نازل شده، و در باره بزرگان قريش و (مستهزءين) مسخره كنندگان پيامبر نازل گرديد.[1]

[1] و آنان پنج نفر بشرح زير بوده‌اند: كه پيامبر6 در باره آنها نفرين كرد و آيه( إِنَّا كَفَيْناكَ الْمُسْتَهْزِئِينَ) در باره آنها نازل و تمامى آنان در يك روز هلاك شدند.

1- وليد بن مغيره مخزومى كه خارى بپايش رفت و رگ اكحل او قطع و خون جارى شد تا هلاك شد و ميگفت خداى محمّد6 مرا كشت.

2- عاص بن وائل سهمى كه براى كارى بيرون رفت و سنگى از زير پاى(- او در رفت و افتاد و پاره پاره شد و مرد و داد ميزد كه خداى محمّد 6 مرا كشت.

3- اسود بن عبد يغوث براى استقبال پسرش از شهر خارج شد و در سايه درختى نشست جبرئيل سر او را بدرخت كوبيد تا مرد و ميگفت خداى- محمّد6 مرا كشت.

4- حارث بن طلاطله در موقع باد سموم از منزلش بيرون رفت و صورتش مانند سياههاى حبشه شد چون بخانه‌اش آمد و گفت من حارث هستم بر او خشم نموده و او را كشتند و او داد ميزد خداى محمّد مرا كشت.

5- اسود بن حارث ماهى شور خورد و تشنگى بر او غالب و آن قدر آب نوشيد كه شكمش تركيد مرد و ميگفت خداى محمّد مرا كشت.( مترجم)