حبّ و دانه هر چيزى است كه در بردارد شاخه و ساقه زراعتى كه آن را درو ميكنند و ميچينند. و نبات چراگاهيست از علف و محلّ زراعت و مثل آن. پس خداى سبحان جمع نموده ميان آنچه از زمين ميرويد از آنچه دانه دارد و يا ندارد.

(خود بخود سبز ميشود) و بعضى گفته‌اند: دانه‌اى كه مردم ميخورند و نبات گياهيست كه از زمين ميرويد و حيوانات از آن تغذيه مينمايند( (وَ جَنَّاتٍ أَلْفافاً)) يعنى باغهايى كه پيچيده بدرختان است. و تقديرش اينست كه ما بيرون ميآوريم بسبب آن درختان پيچيده بهم را. پس كلمه شجر حذف شده به جهت دلالت كلام بر او و آن را جنّت گفته‌اند بجهت درخت آن را ميپوشاند، و مستور مينمايد.