ظرفها را ميگيرند. پس ميآيد بر همان مقدار كه فرض كرده و اندازه گرفته‌اند و ضمير در قدّروا راجع به شاربين است‌( (وَ يُسْقَوْنَ فِيها)) يعنى در بهشت‌( (كَأْساً كانَ مِزاجُها زَنْجَبِيلًا)) يعنى سقايت ميشوند در بهشت در كاسه‌هايى كه مزاج و طبيعت زنجبيل است. مقاتل گويد: شباهت بزنجبيل دنيا ندارد.

ابن عبّاس گويد: هر چه كه خدا در قرآن از نعمتهاى بهشتى ياد نموده و آن را نام برده براى آن مانندى در دنيا نيست ولى خدا آن را موسوم به نامى كه در دنيا معروف است نموده.

و زنجبيل چيزيست كه عرب خود را بآن خوشبو ميكرد و براى همين خدا آن را در قرآن ياد كرد و وعده داد كه ايشان را در بهشت سقايت كند از كاسه‌هايى- كه آميخته بزنجبيل بهشت است.

((عَيْناً فِيها تُسَمَّى سَلْسَبِيلًا)) يعنى آميخته است شراب بهشتى به زنجبيل و زنجبيل از چشمه ايست كه آن چشمه موسوم بسلسبيل است.

ابن اعرابى گويد: نشنيدم سلسبيل را مگر در قرآن.

زجاج گويد: سلسبيل صفت است براى هر چيزى كه در غايت سهولت و نرمى و صفا باشد يعنى بدرستى كه آن زنجبيلى است كه بسهولت و نرمى در گلو وارد ميشود.

ابى عاليه و مقاتل گفته‌اند: سلسبيل ناميده شده بخاطر اينكه روا نست در راه‌ها برايشان و در منازلشان ميجوشد از زير عرش از بهشت عدن براى اهل بهشت‌ها.

قتاده گويد: سلسبيل ناميده شده براى اينكه آبش مطيع ايشان هر طور و هر جا بخواهند مصرف ميكنند.