روز قيامت را( (وَ لَقَّاهُمْ نَضْرَةً وَ سُرُوراً)) يعنى از آنها با اين كيفيّت استقبال ميكند( (وَ جَزاهُمْ)) يعنى پاداش ايشان‌( (بِما صَبَرُوا)) بآنچه صبر كردند بر طاعت خدا و دورى نمودند از معصيت خدا و شكيبايى كردند مصيبتها و سختيهاى دنيا را( (جَنَّةً)) بهشتى كه در آن ساكن ميشوند( (وَ حَرِيراً)) از لباس ابريشم بهشت كه ميپوشند و بر روى آن مى‌نشينند( (مُتَّكِئِينَ)) يعنى مانند پادشاهان جلوس، ميكنند( (فِيها)) در آن بهشت‌( (عَلَى الْأَرائِكِ)).

ابن عبّاس و مجاهد و قتاده گفته‌اند يعنى تكيه ميدهند بر همسران بهشتى خود در حجله‌هاى بهشت.

زجاج گويد: هر چه بر آن تكيه شود آن اريكه است.

ابى مسلم گويد: ارائك فرشهايى است كه بالاى آن تختهاست.

((لا يَرَوْنَ فِيها)) نمى‌بينند در آن بهشت‌( (شَمْساً)) خورشيدى كه از حرارت و سوز آن اذيّت شوند( (وَ لا زَمْهَرِيراً)) و نه سردى كه از سرماى آن ناراحت شوند.

((وَ دانِيَةً عَلَيْهِمْ ظِلالُها)) يعنى سايه‌هاى درختان بهشتى نزديك آنها است. و بعضى گفته‌اند: كه سايه‌هاى بهشتى را خورشيد از بين نميبرد.

چنانچه در دنيا از بين ميبرد( (وَ ذُلِّلَتْ قُطُوفُها تَذْلِيلًا)).

مجاهد گويد: يعنى و تسخير شده و آسان ميشود چيدن و گرفتن ميوه آن تسخير شدنى. اگر بر خيزد ميوه‌ها بالا رود باندازه بلندى آن و اگر بنشيند ميوه‌ها پائين آيد تا دست رس شود و اگر بخوابد باز آويخته شود تا دستش، بآن برسد.

و بعضى گفته‌اند: دستشان از آنها براى دورى و پاداشتن خارى خالى بر نميگردد.