قتاده گويد: آن راه خوب و بد است. و بعضى گفته‌اند سبيل راه شناخت دينيست كه بوسيله آن بثواب ابدى ميرسند و لازمست هر مكلّف آن را به پيمايد و آن دليلهاى عقلى و شرعيست كه شامل تمام مكلّفين است.

((إِمَّا شاكِراً وَ إِمَّا كَفُوراً)) فرّاء گويد: يعنى اگر سپاس گويد و اگر ناسپاسى نمايد بر پاداش و كيفر مجازات رسد زجاج گويد: يعنى اختيار نمايد يا سعادت و يا شقاوت را و مقصود اينكه يا بحسن اختيارش شكر و سپاس خدا را اختيار كند و اعتراف بنعمتهاى او نمايد. پس بحق برسد و يا اينكه (بسوء اختيارش) نعمتهاى خدا را كفران و انكار كند احسان خدا را پس گمراه از راه صواب، و حقّ شود. پس هر كدام را اختيار نمود پاداش داده شود بجهت آن و اين نظير كلام اوست كه ميگويد: فمن شاء فليؤمن و من شاء فليكفر هر كس بخواهد ايمان آورد و هر كس بخواهد كفران نمايد. و در اين آيه دلالت است بر اينكه خداوند تمام خلقش را هدايت و راهنمايى كرده براى اينكه لفظ عام است آن گاه بيان فرمود آنچه را كه براى كافرها آماده ساخته و گفت‌( (إِنَّا أَعْتَدْنا لِلْكافِرِينَ)) يعنى مهيّا نموديم بعنوان پاداش و كيفر كردار كفر و عصيانشان‌( (سَلاسِلَ)) يعنى در دوزخ چنانچه در سوره ديگر فرمود( (فِي سِلْسِلَةٍ ذَرْعُها سَبْعُونَ ذِراعاً))( (وَ أَغْلالًا وَ سَعِيراً)) آتش بر افروخته‌اى كه بوسيله آن آنها را عذاب و عقوبت نمائيم در آن آن گاه ياد فرمود آنچه براى سپاس‌گزاران، و مطيعين آماده نموده و گفت:

((إِنَّ الْأَبْرارَ)) جمع برو آن كسيست كه خدا را اطاعت و كارهاى خوب نمايد.

حسن گويد: ايشان كسانى هستند كه مورچه‌اى را اذيت نميكنند و