پروردگار ما عاليست و بگفته قرظى نعمتهاى خدا بر خلقش عاليست. و تمام اين اقوال بيك معنى برميگردد. و آن عظمت و جلال خداست بر آنچه گذشت ذكر اين دو صفت خدا جلّ جلاله.

و از همين باب است گفته انس بن مالك كه ميگفت هر گاه مردى سوره بقره را از حفظ ميخواند در چشم ما بزرگ مينمود.

ربيع بن انس گويد: خداوند تعالى نفرمود تعالى جد ربّنا بلكه جنيان از روى نادانى گفتند و خداوند چنان كه گفته بودند حكايت نمود. و از حضرت ابى جعفر باقر و حضرت صادق 7 هم همين روايت شده است‌( وَ أَنَّهُ كانَ يَقُولُ سَفِيهُنا) يعنى نادان ما ميگفت‌( عَلَى اللَّهِ شَطَطاً) مجاهد و قتاده گويند مقصود آنها از سفيه و نادانشان ابليس بود. و شطط. اسراف و زياده روى در ظلم بنفس و خروج از حقّ است. پس اقرار كردند كه ابليس در فريب دادن مردم و فريب‌كارى و خواندن مردم بگمراهى از حدّ گذشته است و بعضى گفته‌اند شطط سختى دور از حقّ و حقيقت و آن دروغ در توحيد، و عدل خداست.

(وَ أَنَّا ظَنَنَّا أَنْ لَنْ تَقُولَ الْإِنْسُ وَ الْجِنُّ عَلَى اللَّهِ كَذِباً) اقرار كردند كه ايشان گمان داشتند كه هرگز هيچكس از جنّيان و آدميان دروغ بر خدا نمى‌بندد در شريك گرفتن و همسر و فرزند داشتن. يعنى براى ما آنچه ميگفتند از اين نوع كافى و راست بود و ما خود را بر حقّ ميپنداشتيم تا قرآن را شنيديم و حقّ براى ما روشن شد.

و اين مطلب و مقاله آنها دليل بر اينست كه ايشان تقليد ميكردند و مقلّد بودند تا قرآن را كه حجّت خداست شنيده و حقّ برايشان روشن و از آن عقيده و