شده و ديده نشده نميخورد، فقط قسم ميخورد به پروردگار آنها براى اينكه سوگند جايز نيست مگر بخدا.

(إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ كَرِيمٍ‌) مسلّما آن هر آينه سخن فرستاده بزرگواريست گويد آن حقيقة قول خدا است و البتّه فرشته و جبرائيل و پيامبر حكايت ميكنند اين را از خداى تعالى و جز اين نيست كه اسنادش بايشان از جهت اين است كه شنيده ميشود از ايشان كلامشان. پس چون آن حكايت كلام خدا است گفته شده آن حقيقة كلام خداست در عرف.

جبائى گويد: رسول كريم جبرائيل است و كريم آنست كه جامع صفات خوب باشد.

(وَ ما هُوَ بِقَوْلِ شاعِرٍ قَلِيلًا ما تُؤْمِنُونَ وَ لا بِقَوْلِ كاهِنٍ قَلِيلًا ما تَذَكَّرُونَ‌) آن سخن شاعر نيست اندك و كم است كه ايمان بياوريد و نه سخن كاهن و جادوگر هم نيست اندكست كه متذكّر شويد.

قول شاعر آنست كه آن را تأليف كند بوزنى و آن را با قافيه قرار دهد و براى آن معنى باشد. و قول كاهن آنست كه مسجّع است و آن كلاميست با تكلّف و زحمت كه آن را بمعنايى كه شبيه آنست منضمّ شود.

خداوند سبحان قرآن را از شعر و كهانت پاك كرده و از هر دوى آنها محفوظش داشته و البتّه از شعر منعش كرده و پاكش نموده براى اينست كه حال شعر غالبا اينست كه دعوت به هوى نموده و انگيزه شهوت ميكند و پيامبر 6 فقط حكمتهايى ميآورد كه عقل دعوت بآن ميكند، براى نيازى كه هست بر عمل بر آن و هدايت يافتن بسبب آن.

و نيز خداوند سبحان قرآن را منع كرد از قول شعر و شاعرانه، براى‌