(إِنْ كُنْتُمْ صارِمِينَ‌) اگر شما چيننده خرمائيد.

((فَانْطَلَقُوا)) پس بسوى باغ و زراعتشان رفتند.

(وَ هُمْ يَتَخافَتُونَ‌) در حالى كه ايشان ميان خودشان آهسته سخن گفته و ميرفتند، و اصل آن از خفت فلان يخفت وقتى كه خودش مخفى كند.

(أَنْ لا يَدْخُلَنَّهَا الْيَوْمَ عَلَيْكُمْ مِسْكِينٌ‌) كه امروز بر شما مستمندى وارد نشود، اين بود آنچه آهسته با هم ميگفتند.

(وَ غَدَوْا عَلى‌ حَرْدٍ) صبح كردند به قصد منع كردن فقراء و بيچارگان.

((قادِرِينَ)) پيش خودشان و اعتقادشان به اينكه توانا هستند بر منع فقراء و تصرّف كردن آنچه در باغشان هست.

مجاهد و قتاده و ابو العاليه گويند تواناى على حرد يعنى بر جدّ و جهد و كوشش از كارشان.

و ابى عبيده گويد: توانا بر سعى و جدّيت در منع فقراء از حاصلشان.

سفيان گويد: توانا بر غيظ و غضب از فقراء و مستمندان.

ابى مسلم گويد: توانايانى كه نقشه كشيده بودند همديگر را در باغشان در وقتى كه در آن موقع ميخواستند بچينند، ملاقات كنند، و آن وقت صبح بود و تقديرش اين است، اراده كردند باغ را در وقتى كه نظر گرفته بودند چيدن آن را در آن وقت.

(فَلَمَّا رَأَوْها) پس چون ديدند باغشان را بر اين صفت كه چون خاكستر سياه شده.

(قالُوا إِنَّا لَضَالُّونَ‌) قتاده گويد: گفتند ما راه گم كرده‌ايم اين باغ ما نيست.