پيشينيانست.

16- بزودى بر بينى او نشان خواهيم گذاشت.

قرائت:

گذشت ذكر اختلاف قاريان در اظهار نون و اخفائش از نون در سوره يس، پس ديگر جهتى در تكرار آن نيست، ابو جعفر و ابن عامر و يعقوب و سهل (ان كان) بيك همزه ممدوده بنا بر استفهام قرائت كرده، و ابو بكر از عاصم و حمزه أن كان با دو همزه خوانده و ديگران از قاريان ان كان بفتح همزه بدون استفهام قرائت كرده‌اند.

دليل:

ابو على گويد:( أَنْ كانَ ذا مالٍ‌): خالى نيست از اينكه عامل در آن تتلى از قول خدا،( إِذا تُتْلى‌ عَلَيْهِ آياتُنا) يا قال از قول خدا( قالَ أَساطِيرُ الْأَوَّلِينَ‌) يا چيز سوّمى باشد، و ممكن نيست كه يكى از آنها در آن عمل كند، آيا نمى بينى كه تتلى، اذا بآن اضافه شده و مضاف اليه، عمل در ما قبلش نمى كند، نمى‌گويى القتال زيدا حين ياتى، و جايز نيست كه نيز قال عامل آن باشد، براى اينكه، قال جواب اذا ميباشد و حكم جواب اينست كه بعد چيزى كه آن جواب اوست و مقدم بر او نميشود، پس چنانچه فعل اوّل عامل او نشود همين طور فعل دوّم، پس هر گاه هيچ يك از اين دو فعل عمل نكرد و در كلام غير آن دو فعل عامل ديگر نبود، دانسته شود كه آن محمول بر چيز ديگر است، از آنچه باقى كلام بر آن دلالت دارد.

و آنچه بر آن اين كلام دلالت ميكند از معنى آن فعل يجهد يا يكفر