نمود كه تحريم حاصل نميشود مگر بامر و نهى خدا و چيزى بحرام كردن كسى كه آن را بر خود حرام كرده حرام نميشود مگر وقتى كه قسم بر ترك آن خورده باشد.

(وَ اللَّهُ غَفُورٌ) و خداوند آمرزنده است بندگانش را.

((رَحِيمٌ)) مهربانست بايشان وقتى كه برگردند بچيزى كه آن شايسته‌تر و لايق‌تر به تقوى است خداوند برميگردد بسوى ايشان به سرپرستى آنان.

(قَدْ فَرَضَ اللَّهُ لَكُمْ تَحِلَّةَ أَيْمانِكُمْ‌) يعنى البتّه خداوند تعالى براى شما مقدّر نموده چيزى را كه بسبب آن وقتى آن را بجا آوريد سوگندهايتان بر شما حلال شده و براى شما خلاف قسمتان مشروع ميگردد بجهت اينكه قسم بسبب تخلّف منحل ميشود. پس اين (تحلّه) ناميده ميشود.

و بعضى گفته‌اند: يعنى البتّه خداوند براى شما كفّاره سوگندتان را در سوره مائده بيان نموده (از مقاتل) گويد:

خداوند پيامبرش را امر كرده كه كفّاره قسمش را داده و رجوع به كنيزش كند. پس آن حضرت بنده‌اى آزاد كرد و بماريه رجوع فرمود.

و بعضى گفته‌اند: يعنى خداوند واجب كرد بر شما كفّاره سوگندهاى شما را چنان كه فرمود:( وَ إِنْ أَسَأْتُمْ فَلَها) و اگر بدى كرديد پس براى اوست يعنى پس بر زيان اوست. پس كفّاره موسوم به (تحلّه) شده، زيرا آن كفّاره واجب ميشود موقع انحلال قسم. و در اين دلالت است بر اينكه او سوگند خورده و اكتفاء بر قول خودش (هى على حرام) آن بر من حرام است نكرده. بعلّت اينكه اين قول قسم نيست.

((وَ اللَّهُ)) او( (مَوْلاكُمْ)) يعنى ولىّ شماست كه حفظ ميكند شما را و يارى مينمايد شما را و او شايسته‌تر بشما و سزاوارتر است به اينكه رضا و خشنودى‌