رزق و خوراك انسانهاست، پس خداوند سبحان ياد نمود قوت مردم و حيوانات را سپس انس و جن را مخاطب ساخت و فرمود:

((فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ)) يعنى بكدام يك از نعمتهاى پروردگارتان از اين چيزهايى كه ياد شد تكذيب ميكنيد، براى اينكه همه آنها نعمتى است بر شما كه از آن استفاده ميكنيد، و مقصود اينست كه ممكن نيست بر شما كه انكار چيزى از اين نعمتها را بنمائيد.

و امّا جهت تكرار اين آيه در اين سوره اقرار گرفتن بآن نعمتهاى معدود و تاكيد در تذكّر بتمام آنها است، پس هر كجا كه خداى سبحان نعمتى را كه انعام بآن نموده ياد ميكند اقرار ميگيرد بر آن و توبيخ ميكند بر تكذيب به آن چنانچه مردى بديگرى ميگويد:

(اما احسنت اليك حين اطلقت لك مالا اما احسنت اليك حين ملكتك عقارا اما احسنت اليك حين بنيت لك دارا) آيا من احسان بتو نكردم وقتى كه مالى را در اختيار تو گذاردم، آيا من بتو نيكى نكردم وقتى كه بتو زمين و ملكى بخشيدم، آيا من بتو خدمت نكردم وقتى كه خانه‌اى براى تو ساختم، پس تكرار در آن خوبست براى اختلاف آنچه را كه اقرار بآن كرده، و مثل آن در كلام عرب و اشعار ايشان زياد است.

مهلهل بن ربيعه در مرثيه برادرش كليب گويد:[1]

[1]- مهلهل، بصيغه اسم فاعل نامش عدى بن ربيعه تغلبى دايى امرء القيس است كه حدود صد سال قبل از هجرت مرده و او اوّل كسى است كه قصيده سرايى كرده، و كليب برادر او از بزرگان و اشراف عرب بود و كشته شد و بكشته شدن او آتش جنگ بطول چهل سال شعله‌ور بود و آن در كتب و تواريخ( عرب معروف است، و مهلهل در مرگ برادرش اين قصيده را سروده است و در بيست جاى قصيده آن نيم خط دوّم را تكرار كرد، و مقصودش از آن بيت اين است كه من گرچه اسراف در قتل مردم كردم براى انتقام برادرم و ليكن اين كشتار برابرى با خون برادرم نميكند زيرا بقتل او يتيم‌ها در بدر و همسايه‌ها بيچاره شدند.