قرآن را باو آموخت، پس خداوند سبحان بيان كرد كه آن كسى كه قرآن را به او آموخت او خداى رحمانست، و تعليم بيان كردن چيزيست كه بسبب آن كسى كه نميداند عالم و دانشمند ميشود و اعلام: ايجاد چيزيست كه بوسيله آن عالم و دانا ميگردد.

خداوند سبحان ياد نمود نعمت را در آنچه را كه از حكمت بسبب قرآن دانسته شده آن چنان حكمتى كه مردم محتاج بآن هستند در دينشان تا اينكه ادا نمايند آنچه را كه بر ايشان واجب است و مستوجب ثواب ميشوند بطاعت و پيروى پروردگارشان.

زجاج گويد: معناى‌( (عَلَّمَ الْقُرْآنَ)) اينست كه آن را آسان نمود براى ياد نمودن و ياد گرفتن.

((خَلَقَ الْإِنْسانَ)) ابن عبّاس و قتاده گويند: يعنى انسان را از عدم به وجود آورد، و مقصود از انسان در اينجا آدم 7 است.

(عَلَّمَهُ الْبَيانَ)) يعنى اسماء و نامهاى تمام موجودات و همه لغات را بحضرت آدم آموخت.

حضرت صادق 7 فرمود: «البيان» بزرگترين اسميست كه به سبب آن هر چيزى را دانا شد.

حسن و ابو العاليه و ابن زيد و سدى گويند: انسان اسم جنس است، و برخى گفته‌اند: معنايش تمام مردم است، علّمه البيان يعنى سخن گفتن و نوشتن و خط و فهم و افهام تا اينكه معلوم شود چه ميگويد و براى او چه گفته مى شود، و اين آن معناى اظهر و اعم است.

و جبائى گويد: البيان آن كلاميست روشن ميشود بآن مقصود او و بسبب‌