((وَ آتُوهُمْ ما أَنْفَقُوا)) ابن عباس و مجاهد و قتاده گويند: يعنى ميدهند به شوهران كافرشان آنچه كه برايشان خرج كرده‌اند از مهر.

زهرى گويد: اگر صلح و مصالحه نبود صداق و نفقه را بمشركين بر نميگرداندند چنان كه پيشتر هم ميكردند.

((وَ لا جُناحَ عَلَيْكُمْ أَنْ تَنْكِحُوهُنَّ إِذا آتَيْتُمُوهُنَّ أُجُورَهُنَّ)) يعنى و بأسى نيست بر شما اى گروه مسلمين اينكه ازدواج كنيد با زنان مهاجره، هر گاه پرداختيد صداقهاى آنها را كه بسبب آن آميزش با آنها حلال ميشود زيرا كه آنها بسبب اسلام از همسران و شوهرشان جدا ميشوند.

((وَ لا تُمْسِكُوا بِعِصَمِ الْكَوافِرِ)) يعنى متمسّك نشويد بزناشويى و نكاح زنان كافره و اصل عصمت منع است و نكاح را عصمت ناميده‌اند براى اينكه زن عقد شده در بند شوهر و حضانت و نگهدارى اوست، و در اين دلالت است بر اينكه عقد بر كافره جايز نيست خواه حربيّه باشد يا ذميه و بنا بر هر حال چون كه آن عموميّت در زنان كافره دارد و براى هيچكس نيست كه تخصيص دهد آيه را بزن بت- پرست براى نزول آن بسبب بت پرستيدن آنان چون كه اعتبار بعموم لفظ است نه بواسطه سبب.

((وَ سْئَلُوا ما أَنْفَقْتُمْ)) و بخواهيد آنچه كه انفاق كرده‌ايد، يعنى اگر زنى از شما ملحق باهل پيمان از كفّار شد در حال ارتداد و كفر پس از آن كفّار طلب كنيد آنچه كه از مهر انفاق بايشان كرده‌ايد هر گاه منع كردند آن را و بشما نپرداختند چنانچه از شما مطالبه ميكنند صداق زنانشان را هر گاه بسوى شما هجرت كنند و آن قول اوست:

((وَ لْيَسْئَلُوا ما أَنْفَقُوا ذلِكُمْ)) و هر آينه بطلبند آنچه را كه خرج كرده‌اند،