كسانى كه ايمان آورده‌ايد هر گاه زنانى كه ادعاء ايمان ميكنند نزد شما بيايند، در آن حال كه مهاجره باشند پس ايشان را امتحان كنيد، يعنى بايمان ايشان را آزمايش كنيد و آنها را مؤمنان ناميد پيش از آنكه ايمان آورند براى آنكه معتقد به ايمان بودند.

((اللَّهُ أَعْلَمُ بِإِيمانِهِنَّ)) خدا داناتر است بايمان آنها، اگر شما ميدانيد بسبب امتحان ظاهر ايمان آنها را و خدا ميداند حقيقت ايمان آنان را در باطن سپس اختلاف كردند درباره امتحان بر چند صورت:

1- ابن عباس گويد: مقصود از امتحان اينكه شهادت دهند

«ان لا اله الّا اللَّه و انّ محمدا رسول اللَّه 6»

. 2- و روايت شده از قتاده كه گويد و از ابن عباس نيز در حديث ديگر آمده كه امتحان آنها چنين بود كه قسم ياد كنند كه آنها از مكّه هجرت نكرده‌اند مگر براى دين و رغبت در اسلام و براى محبّت خدا و پيامبر او و بيرون نرفته‌اند براى دشمنى با شوهرشان و يا براى طلب كردن دنيا و زينت آن.

3- عايشه گويد: امتحانشان بآنچه در آيه بعد است اين بود كه چيزى را شريك خدا نگيرند و سرقت نكنند و زنا ندهند، سپس خداوند سبحان فرمود:

((فَإِنْ عَلِمْتُمُوهُنَّ مُؤْمِناتٍ)) پس اگر دانستيد در ظاهر كه آنها ايمان آورده اند( (فَلا تَرْجِعُوهُنَّ إِلَى الْكُفَّارِ)) پس آنها را بكفّار برنگردانيد.

((لا هُنَّ حِلٌّ لَهُمْ وَ لا هُمْ يَحِلُّونَ لَهُنَّ)) نه آن زنها بر ايشان حلال است و نه ايشان بر آن زنها حلالند، و اين دلالت ميكند بر اينكه جدايى و تفرقه بين آنها واقع شده به بيرون رفتن آنها از مكّه در حالى كه اسلام آورده‌اند هر چند كه مشرك طلاقشان نداده باشد.