على بن عيسى گويد: بدرستى كه خداوند سبحان البتّه تكرار نمود ذكر آسانى و سهولت را براى اينكه آگاه نمايد كه قرآن مجيد را بنا بر هر حال، و هر صورتى از صورتها سهل و آسان نموده، پس از وجوهى كه خداوند تعالى قرآن را بآن آسان نمود اينست كه ظاهر و روش فرمود از حكمتهايى كه بر آن عمل ميشود و اندرزهايى كه به سبب آن متنبّه و مرتدع ميگردند و معنيهايى كه نياز به آگاهى بر آنست و دليلهايى كه بوسيله آن تشخيص بين حق و باطل داده ميشود.

((كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِالنُّذُرِ)) يعنى قوم ثمود دروغ شمردند انذارى را كه حضرت صالح 7 بر ايشان آورد، و كسى كه گويد، نذر جمع نذير است، گويد:

معنايش اينست، البتّه ايشان دروغگو شمردند پيامبران را بتكذيب كردنشان حضرت صالح 7 را زيرا كه تكذيب يكى از پيامبران مثل تكذيب تمام ايشانست براى اينكه آنها در دعوت بتوحيد متّفق و متّحد بودند، و اگر چه در شرايع و احكام اختلاف داشتند.

((فَقالُوا أَ بَشَراً مِنَّا واحِداً نَتَّبِعُهُ)) پس گفتند آيا انسانى را از جنس خود كه تنها و بيكس است پيروى كنيم، يعنى متابعت كنيم آدمى مثل خودمان را كه او يكى و تنهاست.

((إِنَّا إِذاً لَفِي ضَلالٍ)) يعنى ما اگر اين كار را كرديم در خطا و گمراهى و دور شدن از حقّيم.

((وَ سُعُرٍ)) قتاده گويد: يعنى و در زحمت و سختى عذاب هستيم در آنچه را كه لازم ميشود ما را از اطاعت او، و در روايت عطاء ابن عبّاس گويد: در ديوانگى.