فايده:

در اين آيه بيان و توضيح شبهه زشت آنهاست كه خود را بر آن داشته اند كه بخاطر آن شبهه تكذيب كنند پيامبران را و آن اينست كه پيغمبران- شايسته است كه جماعت باشند، نه يكى و بذهن و خاطر آنها رفته كه چگونه يك نفر از مردم صلاحيت دارد براى او كه تحمّل كند با رسالت را و براى غير او اين صلاحيّت نباشد از جهت معرفت او به پروردگار و سلامتى ظاهر و باطن او و قيام او بآنچه كه تكليف باو شده از رسالت.

((أَ أُلْقِيَ الذِّكْرُ عَلَيْهِ مِنْ بَيْنِنا)) اين استفهام انكاريست، يعنى چگونه وحى بر او القاء ميشود و چطور از ميان ما او اختصاص به پيغمبرى پيدا نموده و حال آنكه او يكى از ماست.

((بَلْ هُوَ كَذَّابٌ)) بلكه او در آنچه ميگويد دروغگوست (اشر) يعنى او خود خواه متكبر است كه ميخواهد بسبب پيغمبرى بر ما بزرگى كند، آن گاه خداى سبحان فرمود:

((سَيَعْلَمُونَ غَداً مَنِ الْكَذَّابُ الْأَشِرُ)) و اين بيم و وعيد است بر ايشان يعنى بزودى در روز قيامت ميفهمند وقتى كه عذاب بر ايشان فرود آمد كه آيا او دروغگوى است يا ايشان كه تكذيب كردند، و او متكبر خود خواه است، يا ايشان كه ايمان نياوردند.؟

پس مانند گفته ايشان ياد نمود كه مبالغه در توبيخ و سرزنش ايشان و تهديدشان باشد، و البتّه (غدا) يعنى فردا فرمود بر وجه تقريب بنا بر عادت عرف مردم كه ميگويند فردا معلوم ميشود، و مقصود بآن عاقبت است گويند كه با