و بعضى گويند: يعنى اين گروه زيانكارانند چنانچه گفته ميشود دروغ بود گمانش يعنى نااميد شد.

((اسْتَحْوَذَ عَلَيْهِمُ الشَّيْطانُ)) يعنى مسلّط شد بر ايشان شيطان و غلبه كرد بر آنها براى زياد پيروى كردن آنها از وى.

((فَأَنْساهُمْ ذِكْرَ اللَّهِ)) پس فراموش كردند ياد خدا را تا آنكه نترسيدند از خدا و او را ياد نكردند( (أُولئِكَ حِزْبُ الشَّيْطانِ)) ايشانند لشكر شيطان.

((أَلا إِنَّ حِزْبَ الشَّيْطانِ هُمُ الْخاسِرُونَ)) بدانيد كه لشكر شيطان و زيان كارانند كه بهشت را ضرر كرده و بدل آن آتش بر ايشان حاصل ميشود.

((إِنَّ الَّذِينَ يُحَادُّونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ)) بدرستى كه كسانى كه مخالفت با خدا و رسول او ميكنند يعنى مخالفت در حدود او مينمايند و سخت گيرى ميكنند او را ايشان منافقين هستند.

((أُولئِكَ فِي الْأَذَلِّينَ)) آن گروه در رديف خوارترين مردمند، پس هيچ كس دليل‌تر و خوارتر از ايشان در دنيا و آخرت نيست.

عطاء گويد: اراده نموده ذلّت در دنيا و زيان در آخرت را.

((كَتَبَ اللَّهُ لَأَغْلِبَنَّ أَنَا وَ رُسُلِي)) يعنى خدا در لوح محفوظ نوشته كه من پيامبرانم همگى پيروز و غالب هستيم و حال آنكه ننوشتند پس چاره‌اى نيست جز اينكه جارى كرده باشد قول را مجراى قسم، پس جواب گويد او را بجواب قسم.

حسن گويد: هرگز پيامبرى را امر بجهاد و پيكار با دشمن ننمود مگر آنكه پيروز شد امّا در حال يا ما بعد و آينده.

و قتاده گويد: خداوند كتابى نوشت پس امضاء فرمود كه هر آينه من و پيامبرانم پيروز خواهيم بود و ممكن است كه معنى اين باشد، خدا حكم نمود كه البتّه من‌