((وَ لا أَدْنى‌ مِنْ ذلِكَ وَ لا أَكْثَرَ إِلَّا هُوَ مَعَهُمْ أَيْنَ ما كانُوا)) و هيچ كمتر از اين و يا بيشتر نيست مگر آنكه او با ايشانست هر كجا كه باشد يعنى اينكه او عالم به احوال ايشان و تمام متصرّفات ايشان است تنها باشند و يا مجتمع چيزى از آن بر او مخفى و مستور نيست، پس گويا اينكه او با ايشان و تماشاگر كارهاى ايشانست و بنا بر اين گفته ميشود كه خدا با انسانست هر كجا كه باشد براى اينكه وقتى او عالم و داناى باو بود چيزى بر او مخفى نميشود از كار او.

بر خردمندان مستور نيست حسن اين اطلاق براى آنچه را كه در آن است از بيان و اما اينكه خدا با آنها باشد بر طريق مجاورات پس اين محال است زيرا كه اين صفات اجسام است و بتحقيق دليلهاى عقلى و نقلى دلالت دارد بر اينكه ذات مقدّس او متّصف بصفات اجسام نيست.

((ثُمَّ يُنَبِّئُهُمْ بِما عَمِلُوا يَوْمَ الْقِيامَةِ)) سپس خير ميدهد ايشان را در روز قيامت باعمالشان.

((إِنَّ اللَّهَ بِكُلِّ شَيْ‌ءٍ عَلِيمٌ)) بدرستى كه خداوند بهر چيزى داناست و هيچ چيزى بر او مخفى نيست.

((أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ نُهُوا عَنِ النَّجْوى‌)) آيا نميدانى حال كسانى كه از بيخ گوشى گفتن و راز گويى ميان خودشان نزديك مسلمانها كه موجب غم و غصّه آنان شود و آنها را محزون كند نهى شدند و ايشان يهود و منافقين بودند.

((ثُمَّ يَعُودُونَ لِما نُهُوا عَنْهُ)) يعنى سپس بر ميگردند و باز تكرار ميكنند همان بيخ گوشى گفتن و راز را با يكديگر بعد از نهى شدن.

((وَ يَتَناجَوْنَ بِالْإِثْمِ وَ الْعُدْوانِ)) و راز گويى ميكنند بگناه و دشمنى در مخالفت پيامبر 6 و آن قول خداست‌( (وَ مَعْصِيَةِ الرَّسُولِ)) و اين براى آنست‌