((وَ زِينَةٌ)) كه بسبب آن آرايش مينمائيد در دنيا.

و بعضى گويند: اراده نموده بآن اينكه آن در چشمان اهل دنيا زيور و آرايش ميآيد آن گاه متلاشى شده و نابود ميگردد.

((وَ تَفاخُرٌ بَيْنَكُمْ)) ابن عباس گويد: يعنى مردى بسبب دنيا دارى با دوست و همسايه‌اش مفاخرت و مباهات ميكند.

((وَ تَكاثُرٌ فِي الْأَمْوالِ وَ الْأَوْلادِ)) گويد: جمع ميكند مالى را كه حلال براى او نيست بجهت زياد كردن و سركشى كردن بر اولياء خدا بمالش و اولادش و خدامش و مقصود اينست كه عمرش را در اين چيزها فانى ميكند سپس خداوند سبحان براى اين زندگانى مثالى زد و گفت:( (كَمَثَلِ غَيْثٍ)) يعنى بارانى كه-( (أَعْجَبَ الْكُفَّارَ نَباتُهُ)) يعنى كشاورزان و زارعين تعجّب ميكنند از آنچه كه بسبب اين باران ميرويد.

زجاج گويد: و ممكن است كه مقصود كفّار بخدا باشد زيرا كه كافر شگفتى و اعجابش بدنيا شديدتر از غير اوست.

((ثُمَّ يَهِيجُ)) يعنى سپس خشك ميشود( (فَتَراهُ مُصْفَرًّا)) يعنى: پس مى بينى آن را كه چون نزديك خشك شدن ميشود زرد ميگردد( (ثُمَّ يَكُونُ حُطاماً)) آن گاه پس از خشكيدن خم شده و شكسته ميشود، و شرح اين مثل در سوره يونس گذشت.

((وَ فِي الْآخِرَةِ عَذابٌ شَدِيدٌ)) مقاتل گويد: در روز قيامت عذاب و شكنجه خدا بر دشمنان خدا بسيار سخت است.

((وَ مَغْفِرَةٌ مِنَ اللَّهِ وَ رِضْوانٌ)) و آمرزش از خدا و رضوان او براى اولياء خدا و اهل طاعت او.