((أَ فَرَأَيْتُمْ ما تَحْرُثُونَ)) آيا پس شما آنچه بذر ميفشانيد ديديد يعنى آنچه در زمين عمل ميكند و در آن بذر ميپاشيد ديده‌ايد.

((أَ أَنْتُمْ تَزْرَعُونَهُ أَمْ نَحْنُ الزَّارِعُونَ)) يعنى آيا شما آن را ميرويانيد و زراعت قرار ميدهيد يا ما آن را ميرويانيم، پس راستى كسى كه قدرت بر رويانيدن و زراعت دارد از دانه گندم كوچكى آن را حبّه و دانه‌هاى بسيار نمايد قادر است بر اعاده خلق بر آنچه را كه بر آن بودند.

از پيامبر 6 روايت شده كه فرمودند: نگويد البتّه يكى از شما كه من زراعت كردم، بلكه بگويد بذر افشاندم و كشت كردم.

((لَوْ نَشاءُ لَجَعَلْناهُ)) يعنى اگر ما ميخواستيم قرار ميداديم اين كشت و بذر شما را( (حُطاماً)) يعنى گياهى كه نه در طعام بكار رود و نه در غذا.

عطاء گويد: يعنى ما آن را آگاه ميكرديم كه حبّه گندم و جو در آن نباشد.

((فَظَلْتُمْ تَفَكَّهُونَ)) عطاء و كلبى و مقاتل گويند: يعنى شما تعجّب مى‌كرديد از آنچه بر شما نازل شده در زراعتتان.

عكرمه و قتاده و حسن گويند: يعنى شما پشيمان شده و افسوس ميخورديد بر آنچه كه خرج نموديد درباره آن و اصل آن از تفكّه و مزاح كردن بحديث و آن شوخى كردن بآنست، پس مثل آنكه گويد: پيوسته شما ابراز پشيمانى مى كرديد چنانچه شخص مزاح در حديث و سخنش مطلبى ابراز ميكند كه ازاله غصّه و غم نمايد.

عكرمه گويد: ملامت و سزنش ميكنيد يكديگر را يعنى بعضى از شما برخى ديگر را ملامت و سزنش ميكنيد بر تفريط و كوتاهى در طاعت خدا.

((إِنَّا لَمُغْرَمُونَ)) يعنى ميگويند راستى ما زيانكار و خسارت ديده هستيم و