قتاده گويد: خداوند ميدانسته است كه پول خواستن از مردم موجب ناراحتى آنان خواهد شد و كينه‌هاى درونى آنان را به ظهور ميرساند.

(ها أَنْتُمْ هؤُلاءِ تُدْعَوْنَ لِتُنْفِقُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ) يعنى: شما دعوت ميشويد كه آنچه در اموالتان واجب شده است بيرون كرده در راه خدا آن را خرج كنيد.

(فَمِنْكُمْ مَنْ يَبْخَلُ) يعنى: كسانى از شما هستند كه از پرداخت زكات واجب خود دريغ ميورزد.

(وَ مَنْ يَبْخَلْ فَإِنَّما يَبْخَلُ عَنْ نَفْسِهِ) يعنى: هر كس از دادن مال خود بخل ورزد نسبت به خويشتن بخل كرده است، زيرا با اين عمل خود را از يك پاداش بزرگ الهى محروم ساخته مستوجب مجازاتى عظيم خواهد گشت، و اين اشاره به آنست كه پرداخت كننده حقوق واجبه بيشتر از گيرنده آن به پرداخت آن احتياج دارد. بنا بر اين اگر در پرداخت آن دريغ نمايد نسبت بخويشتن دريغ كرده است، و اين نوع بخل شديدترين نوع آنست.

مقاتل گويد: يعنى: چنين كسى موجب محروميّت خويشتن از خيرات آخرت ميشود.

بعضى هم گفته‌اند يعنى: اين كس كه بخل ميورزد در درون خود انگيزه‌اى دارد كه او را وادار به اين عمل ميكند، زيرا خداوند بخل را نهى فرموده از آن بدگويى كرده است، بنا بر اين انگيزه بخل از سوى خداوند نميباشد.

(وَ اللَّهُ الْغَنِيُّ) و اين را هم بدانيد كه خداوند از ثروتى كه داريد بى‌نياز است.

(وَ أَنْتُمُ الْفُقَراءُ) و اين شما هستيد به آنچه كه نزد خدا است از خير و رحمت نياز داريد، يعنى: خداوند بخاطر احتياج خودش بشما دستور انفاق نميدهد، بلكه بدان جهت دستور ميدهد كه شما در آخرت سود بريد.