خدا سرباز زدند، و گاهى باجبار مانع شدند كه ديگران از دين خدا پيروى كنند، و گاهى با گمراه ساختن آنان مانع راه خدا ميشدند.

(وَ شَاقُّوا الرَّسُولَ) يعنى: با رسول خدا عناد و دشمنى نمودند.

(مِنْ بَعْدِ ما تَبَيَّنَ لَهُمُ الْهُدى‌) يعنى: پس از آنكه براى آنان روشن شد كه محمّد 6 بر حق بوده و دانستند كه رسول خدا است.

(لَنْ يَضُرُّوا اللَّهَ شَيْئاً) ولى اينان با اين اعمال خود بخدا ضررى نزده بخودشان ضرر ميزنند.

(وَ سَيُحْبِطُ أَعْمالَهُمْ) يعنى: خداوند اعمال آنان را محو نموده و در آخرت پاداشى براى اعمال خود نمى‌بينند.

اين آيه دلالت دارد بر اينكه راه راست براى اين كافران روشن شده ولى آن را نپذيرفته با عناد و نفاق از راه راست منحرف شده‌اند.

بعضى گفته‌اند آنان اهل كتاب هستند كه حقّانيّت پيامبر اسلام 6 بر آنان ثابت شده است ولى نپذيرفته‌اند.

ديگران گفته‌اند آنان سردمداران ضلالتند كه بخاطر جاه‌طلبى و رياست مانع راه حق شده‌اند، بدليل اينكه در قرآن معمولا لغت (عناد) به سردمداران قوم نسبت داده ميشود.

(يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ) اى مؤمنان با اعتقاد به توحيد خداوند را اطاعت كنيد.

(وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ) و با اقرار به رسالت پيامبر 6 از او اطاعت نمائيد.

بعضى گفته‌اند يعنى: با احترام گذاشتن به پيامبر 6 خدا را اطاعت كنيد، و با بزرگداشت فرمان خدا از پيامبرش اطاعت نمائيد.

(وَ لا تُبْطِلُوا أَعْمالَكُمْ) از عطاء نقل شده است يعنى: با شكّ و نفاق اعمال خود را باطل نسازيد.