(وَ لَوْ نَشاءُ لَأَرَيْناكَهُمْ) و اگر بخواهيم اينان را بشما نشان ميدهيم تا بشناسيدشان، كه ميفرمايد:

(فَلَعَرَفْتَهُمْ بِسِيماهُمْ) يعنى: نشانه‌هايى براى شناسايى آنان خواهيم گذاشت تا آنان را بشناسى.

(وَ لَتَعْرِفَنَّهُمْ فِي لَحْنِ الْقَوْلِ) يعنى: هم اكنون آنان را در فحوى و معنى و مقصود كلامشان خواهى شناخت، زيرا سخن ايشان پرده از باطن او برميدارد.

از ابى سعيد خدرى روايت شده است كه (لحن القول) در آيه عبارتست از بغض و كينه آنان نسبت به علىّ بن ابى طالب (ع)[1] و گفت ما در زمان رسول خدا 6 منافقين را با كينه‌اى كه نسبت به علىّ بن ابى طالب (ع) داشتند مى‌شناختيم.

و نظير اين حديث از جابر بن عبد اللَّه انصارى نقل شده است.

و از عبادة بن صامت روايت شده است كه ما فرزندانمان را با دوستى على (ع) آزمايش ميكرديم، هر گاه ميديديم يكى از فرزندانمان على (ع) را دوست نميدارد ميدانستيم كه اين فرزند ناپاك و زنا زاده است.

انس گويد: پس از اين آيه ديگر هيچ منافقى در زمان رسول خدا 6 پنهان نماند.

(وَ اللَّهُ يَعْلَمُ أَعْمالَكُمْ) يعنى خداوند از ظاهر و باطن اعمال شما خبر دارد.

[1]- شواهد التّنزيل حسكانى جلد 2 صفحه 188 حديث 883 و 884 و 885