موارد را فتحه ميدهند و با تفخيم قرائت ميكنند.

و ابن كثير و عاصم در تمام اين موارد بشدت تفخيم ميدهند.

دليل قرائت آيات:

اما ترك امالة و تفخيم الف قول بسيارى از قرّاء است، اماله نيز مطابق نظر بسيارى است، بنا بر اين هر كس اماله و تفخيم را ترك كند طبق نظر جمعى عمل كرده است، و هر كس هم با اماله و تفخيم قرائت كند باز طبق نظر جماعتى عمل كرده است و هر دو قرائت بى دليل نخواهد بود.

لغات آيات:

هوى- هوىّ و نزول و سقوط واژه‌هايى شبيه يكديگرند، و صرف ميشود:

هوى يهوى هويا هذلى شاعر گفته است:

و بهمين جهت جهنم به (هاويه) ناميده شده است، زيرا اهل جهنم را از بالا به پائين سقوط ميدهد.

غوى- از غى است بمعنى ناكامى و نرسيدن بمقصود، و غوايت نيز كه بمعنى گمراهى است از همين ريشه است.

[1]- مخارم عبارتست از دهانه تنگه‌ها، فجاج جمع فج راه گشاد و روشنى را گويند كه بين دو كوه قرار گرفته است، و اجدل باز شكارى را گويند، در اينجا شاعر است را به باز شكارى تشبيه نموده است، يعنى: هر گاه با آن اسب از تنگه‌ها عبور كنى او را خواهى ديد كه مانند باز شكارى از دهانه تنگه‌ها فرود مى‌آيد.