(عَلى‌ أَنْ يُحْيِيَ الْمَوْتى‌) يعنى كسى كه از آفرينش آسمان و زمين عاجز نبوده ميتواند مرده را زنده كند، يعنى: آفرينش آسمانها و زمين از زنده كردن مردگان شگفت‌آورتر است.

(بَلى‌) آرى او قدرت دارد.

(إِنَّهُ عَلى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَدِيرٌ) و بر هر كارى توانا است، و سپس بدنبال آن از عذابهاى آخرت ياد كرده مى‌فرمايد:

(وَ يَوْمَ يُعْرَضُ الَّذِينَ كَفَرُوا عَلَى النَّارِ أَ لَيْسَ هذا بِالْحَقِّ) يعنى: روزى كه كافران بر آتش دوزخ عرضه مى‌شوند بطريقه استدلال به آنان گفته مى‌شود آيا اين عذاب كه بعنوان مجازات در انتظار شما است حق نيست و آيا قبول داريد كه هيچ ظلمى نسبت به شما نشده است؟

(قالُوا بَلى‌ وَ رَبِّنا) يعنى: در پاسخ اعتراف به استحقاق خويشتن نموده سوگند ياد كرده خواهند گفت: آرى سوگند به پروردگارمان كه اين مجازات حق ما است، هر چند كه قبلا منكر بودند.

(قالَ فَذُوقُوا الْعَذابَ بِما كُنْتُمْ تَكْفُرُونَ) يعنى: بخاطر كفرتان در دنيا و انكارى كه مى‌كرديد اينك عذاب خدا را بچشيد، و آن گاه به پيامبرش مى‌فرمايد:

(فَاصْبِرْ كَما صَبَرَ أُولُوا الْعَزْمِ مِنَ الرُّسُلِ) يعنى: اى محمّد همانگونه كه پيامبران مرسل صبر نمودند تو نيز بر آزار اين كافران و نپذيرفتن دعوتت صبر كن.

از ابن زيد و جبائى و جماعتى آمده است كه (من) در اين آيه براى تبيين جنس است، يعنى: (اولوا العزم كه عبارتند از رسولان) همانگونه كه در (فَاجْتَنِبُوا الرِّجْسَ مِنَ الْأَوْثانِ‌)، و بنا بر اين قول بايد گفت كه: تمامى پيامبران اولوا العزم هستند، زيرا همگى عزم نموده‌اند بر اداء رسالت و تحمّل مشكلات آن.

و بيشتر مفسّرين گفته‌اند: حرف (من) در اين آيه براى تبعيض است كه قهرا معنى اين است كه بعضى از رسولان اولوا العزم هستند، و از ظاهر روايات‌