(ذلِكَ يَوْمُ الْخُلُودِ) يعنى: اين زمانى كه مؤمنان در بهشت متنعّم خواهند بود ابدى است و محدود به زمان خاصّى نخواهد بود.

(لَهُمْ ما يَشاؤُنَ فِيها) يعنى: آنان در بهشت از نعمتها آنچه دلشان بخواهد و اراده كنند خواهند داشت.

(وَ لَدَيْنا مَزِيدٌ) يعنى: علاوه بر آنچه كه مى‌خواهند نعمتهايى كه به فكرشان نمى‌رسد، و در آرزو هم ندارند نزد ما موجود است.

بعضى گفته‌اند: (مزيد) عبارت است از پاداشهايى كه علاوه بر ميزان استحقاق بندگان، از طرف خداوند در مقابل اعمالشان به آنان عطا مى‌شود.

آن گاه خداوند سبحان كفّار مكّه را ترسانده مى‌فرمايد:

(وَ كَمْ أَهْلَكْنا قَبْلَهُمْ مِنْ قَرْنٍ) يعنى: پيش از اين مردم، نسلهايى كه پيامبران را تكذيب نموده بودند به هلاكت رسانديم.

(هُمْ أَشَدُّ مِنْهُمْ بَطْشاً) يعنى: آنها كه هلاكشان ساختيم از نظر قدرت و نيرو از اينان برتر و فزونتر بودند، و با اين وصف هلاك ساختن آنان براى ما كارى نداشت، پس اين قوم كه طغيان مى‌كنند در مقابل عذاب ما چه تأمين يافته‌اند؟

(فَنَقَّبُوا فِي الْبِلادِ) يعنى: آن قوم كه هلاك شدند راهها را در شهرها با خشونت و شدّت براى خود مى‌گشودند، اصل نقبوا از نقب است كه به معنى راه مى‌باشد، بعضى گفته‌اند يعنى اينان در شهرها راه افتاده، و با قدرت خود مى‌گشتند، و هر راهى را پيموده، و سفرهاى طولانى انجام مى‌داده‌اند.

(هَلْ مِنْ مَحِيصٍ) آيا راه فرارى از مرگ وجود دارد؟ يعنى: در تمام اين مراحل اينان از هلاكت و مرگ راه گريزى نيافتند.

(إِنَّ فِي ذلِكَ) يعنى: در آنچه خبر دادم و داستان سرايى كردم.

(لَذِكْرى‌) مايه عبرت و منشأ تفكّر است در آن.