(لِمَنْ كانَ لَهُ قَلْبٌ) از ابن عبّاس نقل شده است كه قلب در اينجا به معنى عقل است‌[1] همان گونه كه مى‌گويند: (أين ذهب قلبك) يعنى: قلبت كجا رفته است؟ كه منظور از قلب عقل است‌[2] يا مى‌گويند: (فلان قلبه معه) يعنى: عقل‌

[1]- نور الثّقلين ج 5 ص 116 از اصول كافى نقل مى‌كند كه هشام بن حكم گويد: امام موسى بن جعفر( ع) به من فرمود:( اى هشام خداوند در قرآن مى‌فرمايد:( اينها موجب عبرت است براى آنان كه قلب دارند) يعنى عقل دارند)

[2]- شواهد التّنزيل حسكانى ج 2 ص 192 در روايتى از على( ع) روايت مى‌كند كه فرمودند:( من آن صاحب قلبى هستم كه خداوند اينجا در نظر دارد).

در روايت ديگر باز از حضرت على( ع) روايت كرده است كه فرمودند:( منظور از ذكرى در اين آيه من هستم).

در روايت ديگرى از ابن عبّاس نقل مى‌كند كه( دو شتر بزرگ به پيامبر خدا6 اهداء شد، حضرت به يارانش نظر افكنده فرمود: آيا كسى در ميان شما هست كه بتواند دو ركعت نماز بخواند كه در آن به هيچ كارى از دنيا فكر نكند و در قلبش فكر دنيا راه نيابد تا يكى از اين دو شتر را به او جايزه دهم، على به پا خاست و به نماز ايستاد، پس از آنكه سلام داد، جبرئيل نازل شده گفت: يكى از دو شتر را به على جايزه بده، رسول خدا6 فرمود: امّا على در تشهّد كه نشست به اين فكر فرو رفت كه كداميك از دو شتر را بگيرد؟! جبرئيل گفت: آرى على در اين فكر بود كه شتر چاق‌تر را بردارد و آن را نحر كرده در راه خدا صدقه دهد، پس تفكّرش براى خدا بوده، نه براى خودش و نه براى دنيا.

حضرت رسول6 نيز هر دو شتر را به على( ع) داد، و خداوند نازل فرمود:( إِنَّ فِي ذلِكَ ...) يعنى: در نمازى كه على خواند اندرز است براى آنان كه عقل دارند ...)