دليل قرائت:

ابن جنى گويد در باء مى‌توانى دو نوع تقدير بگيرى، اگر خواستى آن را متعلق به جاءت مى‌گيرى مثل آنكه بگويى (جئت بزيد) أى أحضرته، و اگر بخواهى باء را متعلّق به فعل محذوف مى‌گيرى و آن را حال قرار مى‌دهى، يعنى: (و جاءت سكرة الحقّ و معها الموت) مثل آنكه مى‌گويى: (خرج بثيابه) يعنى خارج شد در حالى كه لباسهايش را بر تن داشت، و مثل آن است كه آيه (و خرج على قومه فى زينة) يعنى: (در حالى كه زينتش بر تنش بود)، و مانند قول شاعر ابى ذويب كه مى‌گويد:

يعنى: (با تيزى لبه شمشير ساقط مى‌شوند، و دستهايشان به خون رنگين مى‌گردد گويا لباسهاى سرخ بنى يزيد را پوشيده‌اند)[1].

و مانند شعر شاعر ديگر عرب كه گفته است:

. يعنى: كره اسب طناب را بريده است، در حالى كه ميخ طويله نيز با طناب است.

و همچنين در قرائت عامه (وَ جاءَتْ سَكْرَةُ الْمَوْتِ بِالْحَقِ‌) اگر خواستى باء را متعلق به جاءت ميگيرى، و اگر بخواهى آن را متعلق به محذوف مى‌گيرى كه به معنى (و جاءت سكرة الموت و معها الحق) است كه با به معنى مع باشد.

[1]- شاهد در فى حد الظباة است كه جار و مجرور به معنى حاليت آمده است مانند جاءَتْ سَكْرَةُ الْمَوْتِ بِالْحَقِّ.

[2]- شاهد در بالمرود است كه به معنى حالكونه مع المرود آمده است.