را كه عمل صالح انجام داده‌اند از ايشان وعده آمرزش و پاداشى بزرگ داده است.

قرائت آيات:

شطأه- ابن كثير بنقل از ابن فليح و ابن ذكوان (شطأه) بفتح طاء و بقيه قراء بسكون طاء قرائت كرده‌اند، و در قرائت نادر عيسى همدانى (شطاءه) بمد و همزه و (شطاه) بمد بدون همزه آمده است.

فآزره- ابن عامر (فأزره) بقصد همزه و بقيه قرار (فآزره) بمد همزه قرائت نموده است.

اشداء- در قرائتهاى نادر حسن (اشداء على الكفار رحماء بينهم) بنصب اشداء و رحماء خوانده است.

دليل قرائت:

ابو على ميگويد: مثل اينكه شطأ لغتى باشد در شطء مانند شمع و شمع و نهر و نهر و هر كس همزه را تخفيف داده در شطاه آن را حذف كرده و حركت همزه را به طاء داده و گفته است شطاه، ابو زيد ميگويد: (اشطأت الجرة بغصونها) هنگامى كه شاخه‌هاى آن بيرون آيد.

ابو عبيده گويد: (اخرج شطاه فراخه و اشطأ الزرع فهو مشطئ اى مفرخ) آزره- بر وزن فاعله بمعنى ساواه يعنى: جوانه‌ها برابر اصل شاخه‌ها رشد كرده‌اند، و فاعل آزر شطء است يعنى شطا كه جوانه باشد اصل كشت را تقويت مى‌نمايد و در طول آنها قرار ميگيرند، امرؤ القيس گويد:

يعنى: (در دامنه صحرايى كه بته‌هاى خود روى سدر جوانه‌هاى آن اصل بته‌