مؤمنين كه زير درخت در جريان بيعت حديبيه با تو بيعت كردند راضى شد، و اين بيعت را بيعت رضوان هم ناميده‌اند، و علّت نامگذارى آن به (بيعت رضوان) همين آيه است كه در آن از رضايت الهى به خاطر اين بيعت ياد شده است، و رضايت خداوند از مؤمنين عبارت است از اراده تعظيم و احترام آنان و دادن پاداش‌[1] و اين خبر است از اينكه خداوند هنگامى كه مؤمنين زير درخت معروف‌

[1]- اگر بگوئيم خداوند راضى مى‌شود و غضب مى‌كند و رضا و غضب در ذات الهى راه دارد لازمه‌اش آن است كه ذات الهى متغيّر باشد و متغيّر نمى‌تواند قديم باشد، در اين باره از امام صادق( ع) روايتى رسيده است كه ذيلا توجّه مى‌فرمائيد:

معانى الأخبار ص 19 ج 2:( از حضرت صادق( ع) در ذيل آيه( فَلَمَّا آسَفُونا انْتَقَمْنا مِنْهُمْ‌) آمده است كه فرمودند: خداوند مانند ما تأسّف نمى‌نمايد، و لكن براى خود دوستانى خلق كرده است كه متأسّف مى‌شوند و راضى مى‌گردند، و آنان مخلوق و مورد تدبير الهى هستند، كه خداوند رضايت آنان را رضايت خود و خشم آنان را خشم خويشتن قرار داده است، زيرا خداوند آنان را داعيان به سوى خود و راهنمايان قرار داده است، و بدين جهت است كه رضايت و خشم آنان رضايت و خشم خدا است.

اينطور نيست كه اسف به خدا برسد همانگونه كه به بندگانش مى‌رسد، و اينكه گفتيم معنى آن است كه مى‌گويند، و نيز خداوند فرموده است:( هر كس دوستى از دوستان مرا توهين كند با من به نبرد برخاسته است، و مرا به جنگ خويش فرا خوانده) و نيز فرموده است:( هر كس از رسول اطاعت كند از خدا اطاعت نموده است) و نيز فرموده است:( آنان كه با تو بيعت مى‌كنند با خدا بيعت كرده‌اند) تمام اينها و آنچه كه مانند آن است همانگونه است كه برايت گفتم، و-(- همچنين است رضا و غضب خداوند و ديگر صفات كه مانند آن است، اگر تأسّف و ناراحتى به ذات آفريدگار مى‌رسيد با اينكه خداوند آن صفات را آفريده است براى گوينده‌اى جايز بود كه بگويد: چنين آفريدگارى روزى هم هلاك خواهد شد، زيرا هر گاه ناراحتى و خشم در ذات او راه يافت در ذاتش تغيير راه يافته است و هر گاه در ذات او تغيير راه يابد تأمينى در هلاكت او نيست، و اگر چنين باشد خالق از مخلوق باز شناخته نخواهد شد، خداوند از اين گفتار بسيار برتر است، او است خالق اشياء بى آنكه نيازى به آنها داشته باشد و هنگامى كه نياز نداشت حد و كيف در او راه نخواهد داشت)