بعضى گفته‌اند( مِنْ فَوْقِهِنَ‌) يعنى: از بالاى زمينها، و اين بطريق تمثيل است، و معنى آنست كه اگر آسمانها براى چيزى ميشكافتند بخاطر اين موضوع شكافته ميشدند.

((وَ الْمَلائِكَةُ يُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَ يَسْتَغْفِرُونَ لِمَنْ فِي الْأَرْضِ)) يعنى فرشتگان خداوند را از صفاتى كه شايسته او نيست منزه دانسته، شأن او را از انجام كارهايى كه سزاوار عظمتش نيست بالا ميدانند.

از حضرت امام جعفر صادق (ع) روايت شده است كه «فرشتگان و آنان كه اطراف عرش الهى هستند تسبيح و سپاس پروردگار انجام ميدهند و براى مؤمنين از ساكنان زمين آمرزش ميخواهند».

((أَلا إِنَّ اللَّهَ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ)) آگاه باشيد كه خداوند بخشنده و مهربان است.