شادى شما را كاملتر خواهد ساخت.

حسن گويد: فرشتگان منظورشان اينست كه تمام اين نعمتها از پروردگار است نه از ما، و در اين آيه بشارتى است براى مؤمنين كه فرشتگان آنان را دوست دارند، و بشارت است به اينكه ملائكه نزد كسانى كه بر اطاعت خدا استقامت دارند رفت و آمد ميكنند، و بخاطر همين استقامت است كه فرشتگان هميشه همراه دوست مؤمن خود هستند.

((وَ مَنْ أَحْسَنُ قَوْلًا مِمَّنْ دَعا إِلَى اللَّهِ وَ عَمِلَ صالِحاً؟)) در ظاهر استفهام است «ولى استفهام حقيقى نيست بلكه استفهام انكارى است» و منظور از آن نفى است و تقديرش چنين است، هيچكس خوش سخن‌تر از كسى كه مردم را به سوى طاعت الهى دعوت ميكند نميباشد، و اضافه نموده است كه داعى بسوى خدا عمل نيك هم انجام دهد.

((وَ قالَ إِنَّنِي مِنَ الْمُسْلِمِينَ)) يعنى با اين اوصاف ميگويد: من از تسليم شدگان هستم كه تسليم و منقاد فرمان الهى ميباشم.

از حسن و ابن زيد و سدى است كه: معنايش اينست كه ميگويد: من از جمله مسلمانان هستم همانگونه كه ابراهيم گفت:( (وَ أَنَا أَوَّلُ الْمُسْلِمِينَ)) و اين دعوت كننده بسوى خدا رسول خدا 6 است.

از مقاتل و جماعتى از مفسّرين نقل شده است كه اين داعى بسوى خدا امامان (ع) هستند كه مردم را بسوى حقّ فرا ميخوانند.

و از عايشه و عكرمه نقل شده است كه داعيان بسوى خدا، مؤذنين هستند[1].

[1] تفسير برهان ج 4 ص 111-( ابن شهر آشوب از ابن عباس از پيامبر( خدا6 روايت ميكند كه فرمودند: على پس از من باب هدايت و دعوت كننده بسوى پروردگار من است و اوست صالح المؤمنين و همو است« مَنْ أَحْسَنُ قَوْلًا مِمَّنْ دَعا إِلَى اللَّهِ وَ عَمِلَ صالِحاً» ...).