((فَلا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ)) يعنى: ترسى از لحاظ عذاب و عقاب ندارند.

((وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ)) و نيز آنان از وحشتهاى روز قيامت اندوه بخود راه نميدهند.

((أُولئِكَ أَصْحابُ الْجَنَّةِ)) كه هميشه در بهشت خواهند بود و در آن متنعم هستند.

((خالِدِينَ فِيها جَزاءً بِما كانُوا يَعْمَلُونَ)) و نعمت بهشت بپاداش اعمال نيك و عباداتى است كه در دنيا انجام داده‌اند.

((وَ وَصَّيْنَا الْإِنْسانَ بِوالِدَيْهِ حُسْناً)) تفسير اين آيه نيز گذشت‌[1].

((حَمَلَتْهُ أُمُّهُ كُرْهاً)) از حسن و قتاده و مجاهد نقل شده است يعنى: با بى‌ميلى و بسختى مادرش او را حمل نمود يا آنكه هنگامى كه بارداريش سنگين شد مادرش بسختى و ناراحتى او را حمل ميكرد.

((وَ وَضَعَتْهُ كُرْهاً)) بقول ابن عبّاس منظور از سختى وضع حمل است.

((وَ حَمْلُهُ وَ فِصالُهُ ثَلاثُونَ شَهْراً)) منظور آنست كه كمترين مدّت حمل و كمال دوران شيرخوارگى سى ماه است، ابن عبّاس گويد: هر گاه زنى نه ماه آبستن باشد بيست و يك ماه دوران شيرخوارگى كودك است، و هر گاه شش ماه آبستن باشد، بيست و چهار ماه دوران شيرخوارگى كودك است.

((حَتَّى إِذا بَلَغَ أَشُدَّهُ)) بنقل ابن عبّاس و قتاده دوران كمال انسان سى و سه سال است.

و بنقل شعبى منظور از آن رسيدن به حدّ بلوغ و جوانى است.

و از حسن نقل شده است كه منظور از آن هنگامى است كه حجّت بر او تمام شود

[1] رجوع شود به تفسير آيه 8 از سوره عنكبوت 29.