((وَ مِنْ قَبْلِهِ كِتابُ مُوسى‌)) يعنى: پيش از قرآن كتاب موسى است كه تورات ميباشد.

((إِماماً)) پيشواى شما است كه بايد از آن پيروى كنيد.

((وَ رَحْمَةً)) و رحمتى است از جانب پروردگار براى مؤمنين كه پيش از قرآن آمده است، و تقدير چنين است: «و تقدّمه كتاب موسى اماما» و در كلام چيزى حذف شده است كه معنى با آن تمام ميشود، و تقدير آن چنين است «... فلم يهتدوا به» و بر اين مقدّر محذوف دلالت ميكند قسمتى از آيه اوّل:(وَ إِذْ لَمْ يَهْتَدُوا بِهِ) زيرا مشركين بوسيله تورات هدايت نيافتند، تا بت پرستى خود را ترك كنند، و بوسيله آن صفات حضرت محمّد 6 را بشناسند.

((وَ هذا كِتابٌ)) يعنى: اين قرآن.

((مُصَدِّقٌ)) تصديق كننده كتابهايى است كه قبل از آن وجود داشته است.

((لِساناً عَرَبِيًّا)) و اين قرآن بزبان عربى نازل شده است، عربيا تنها كافى بود لسانا بخاطر تأكيد آورده شده است، همانگونه كه مى‌گويى: جاءني زيد رجلا صالحا» كه رجلا را براى تأكيد ميآورى.

(لتنذر الذين ظلموا) يعنى: براى آنكه اى محمّد ستمگران را بترسانى و هر كس «لينذر» با ياء قرائت كند آن را به كتاب اسناد ميدهند.

((وَ بُشْرى‌ لِلْمُحْسِنِينَ)) يعنى: و بشارتى است براى افراد با ايمان.

و بعضى گفته‌اند: تقديرش چنين است: «و يبشر بشرى» بنا بر اين تقدير بشرى مصدرى است منصوب، و نيز جايز است بشرى در محلّ رفع باشد بنا بر تقدير يك مبتدا: «و هو بشرى للمحسنين الموحّدين».

((إِنَّ الَّذِينَ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا)) تفسير اين آيه گذشت‌[1].

[1] رجوع شود به تفسير آيه 30 از سوره فصّلت 41.